Digital Revolution στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Κράτησε από τον Οκτώβρη μέχρι και τον Ιανουάριο κι όμως λίγο έλλειψε να μην πάμε στην έκθεση “Digital Revolution” που φιλοξενήθηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Προτελευταία μέρα της έκθεσης και να ‘μαστε στην είσοδο να περιμένουμε να μπούμε σε μια έκθεση που είχε υποσχεθεί να μας πάρει το μυαλό… και το κατάφερε! Δε θα μπορούσαμε λοιπόν να μη φτιάξουμε και ένα μικρό βίντεο με τις στιγμές μας εκεί!

Ευτυχώς με είχε προειδοποιήσει η Αλκυόνη από τις Lommer να μη φοβηθούμε το υπόγειο νομίζοντας ότι δε θα μας φτάσει ο χρόνος γιατί εκεί βρισκόταν στην πραγματικότητα το πιο σημαντικό κομμάτι της έκθεσης: η ιστορία του digital μπροστά στα μάτια μας με τον πιο διαδραστικό τρόπο. Μεγάλες οθόνες με παιχνίδια που όλοι θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια και τα πρώτα κείμενα σε εισήγαγαν τέλεια στην κυρίως αίθουσα όπου γινόταν ο χαμούλης! Κονσόλες παιχνιδιών από περασμένες εποχές, διαδραστικές οθόνες και 3D printers και πολλές λεζάντες από όπου περνούσε όλη η ιστορία του digital, η εξέλιξη και προσαρμογή του μέχρι και στις ταινίες του σήμερα (Inception, Gravity κ.α.). Ένα υπόγειο που πραγματικά θα επέστρεφα για να τραβήξω όλη τη γνώση που είχε να δώσει!

Ανεβαίνοντας στους πάνω ορόφους είχαμε τη δυνατότητα να παίξουμε μερικά παιχνίδια που είχαν βραβευτεί για τη δημιουργικότητά τους ή ήταν τουλάχιστον υποψήφια. Αν ξεκινούσες ένα από αυτά τα παιχνίδια ήταν πολύ πιθανό να κολλήσεις εκεί για ώρα γιατί το καθένα είχε κάτι διαφορετικό που το έκανε ενδιαφέρον. Κάτι ακόμα που είδαμε στους πάνω ορόφους είναι ότι οι απλές γραμμές και τα χρώματα μπορούν να δημιουργήσουν κάτι που σίγουρα τραβάει την προσοχή. GIFs σε άσπρο και κόκκινο με σχέδια που νομίζες ότι έβγαιναν από τη ζωγραφική σε καλούσαν να τα παρατηρήσεις μια και δυο και… πολλές φορές.

Και τώρα έρχεται η περίεργη στιγμή που ξέρεις ότι πρέπει να πας σε δύο άλλες αίθουσες… αλλά δεν έχεις ιδέα που είναι. Οπότε πήγαμε σαν μικρά παιδιά στην υποδοχή και ζητήσαμε κατευθύνσεις. Και βγήκαμε στο φως για να κλειστούμε στη συνέχεια στην πιο σκοτεινή αίθουσα της έκθεσης. “Δεν κοιτάμε πάνω τα λέιζερ μην πάθουμε τίποτα και τρέχουμε!” μας είπε ο υπεύθυνος πριν μας αφήσει μέσα και ανάθεμα αν ακούσαμε τα υπόλοιπα που είπε για το πως θα χρησιμοποιήσουμε τα λέιζερ για να σχηματίσουμε γραμμές και σχήματα στο δάπεδο! Αλλά εντάξει! Σαν παιδιά και εμείς δοκιμάσαμε πολλά, νιώσαμε σαν τις γάτες που κυνηγούν την κόκκινη κουκίδα του λέιζερ για να παίξουν και ξάφνου να! Μια γραμμή σχηματίζεται, ένα “Ουάου” ακούγεται και τρέχουν όλοι να ρωτήσουν πως το έκανες. “Εεεεεε, κάπως έτσι” λες και παλεύεις να το ξανακάνεις. Φάση είχε!

Τελευταία και καλύτερη έμεινε η στιγμή που όλοι έχετε δει στις φωτογραφίες που έχουν κυκλοφορήσει από την έκθεση και τα Social Media (με μια αναζήτηση στο #digitalrevolution θα καταλάβετε τι εννοώ). Η στιγμή που νιώθεις ότι έχεις φτερά και πετάς! Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Η αίθουσα είχε τρεις διαδραστικές οθόνες όπου περνούσες το στάδιο της γέννησης, του θανάτου και τελικά της αναγέννησης. Αν κουνούσαμε τα χέρια μας έτσι έξω στο δρόμο θα μας περνούσαν για τρελούς αλλά εκεί όσο πιο γρήγορα, ρυθμικά και ψηλά τα κουνούσες τόσο πιο ψηλά έφτανες μέχρι τελικά να χαθείς από την οθόνη, να χαμογελάσεις και έπειτα να αφήσεις τον επόμενο να νιώσει το ίδιο.

Μια έκθεση λοιπόν που ξεπερνούσε τις προσδοκίες, γινόταν εμπειρία και σου έπαιρνε τα μυαλά! Η επανάσταση του digital έχει φτάσει μέχρι εδώ αλλά σίγουρα έχει ακόμα πολλά να δώσει στο μέλλον που τώρα ούτε που μπορούμε να φανταστούμε. Μαθαίνοντας για το παρελθόν και ζώντας το μέλλον… μπορούμε να ελπίζουμε για τα καλύτερα στο μέλλον!