Στη σειρά “Ανιχνεύοντας τα βήματά μας” οι γάλλοι φωτογράφοι Carlos Ayesta και Guillaume Bression ζήτησαν από μερικούς από τους 80.000 πυρηνικούς πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τις περιοχές γύρω από τη Fukushima, να επιστρέψουν στα μέρη που κάποτε γνώριζαν, μια διαδικασία που πήρε τέσσερα χρόνια δουλειά αναζήτησης και αντιμετώπισης γραφειοκρατικών εμποδίων. Αυτό που αντίκρυσαν ηταν ένας κόσμος που είχε γίνει σχεδόν αγνώριστος αλλά ταυτόχρονα ανακάλυψαν ιστορίες βαθιά ανθρώπινες που φέρνουν στο μυαλό το διάσημο ποίημα του Auden, “Musée des Beaux Arts”.
“Τους ζητήθηκε να συμπεριφερθούν όσο πιο φυσικά είναι δυνατόν – σα να μην είχε συμβεί τίποτα.”
“Ζητήσαμε από πρώην κάτοικους ή ντόπιους της περιοχής της Fukushima, και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες συγκεκριμένων τοποθεσιών, να μας συνοδεύσουν στην περιοχή που δεν πάει κανείς ανοίγοντας τις πόρτες σε αυτά τα καθημερινά αλλά πλέον αφιλόξενα μέρη”, αναφέρει η δήλωση των καλλιτεχνών. “Με την κάμερα παρούσα, τους ζητήθηκε να συμπεριφερθούν όσο πιο φυσικά είναι δυνατόν – σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Η ιδεά πίσω από αυτές τις σχεδόν σουρεάλ φωτογραφίες ήταν να συνδυαστεί το κοινότυπο με το ασυνήθιστο. Το γεγονός του ιστορικού πυρηνικού ατυχήματος δίνει σε αυτές τις εικόνες πραγματική αληθοφάνεια”.
Περισσότερες πληροφορίες στο: fukushima-nogozone.com (και στο featureshoot)
“Η Midori Ito είναι μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο σούπερ μάρκετ στο Namie. Εδώ, τίποτα δεν άλλαξε μετά την καταστροφή. Σε ένα σημείο του πάγκου μπορείς να διαβάσεις τις λέξεις “Φρέσκια Παραγωγή” στα Ιαπωνικά. Ακριβώς μετά την καταστροφή, η Midori Ito εγκατέλειψε το μέρος και πήγε στο Minami Aizu λόγω κινδύνου υγείας που σχετιζόταν με τη ραδιενέργεια. Τελικά επέστρεψε να ζήσει μαζί με τα παιδιά της στην πόλη της Koriyama, που βρίσκεται 60χλμ από το σημείο.”
“Η Rieko Matsumotoest είναι σε ένα κατάστημα πληντυρίων στο Namie. Είναι διατροφολόγος και σύμβουλος υγείας. “Τη μέρα του σεισμού, δούλευα με μια πελάτισσα από τις Φιλιππίνες που ήταν εκεί για πρώτη φορά. Ήμουν έτοιμη να μετρήσω τα απαραίτητα σημεία στο σώμα και ήταν έτοιμη να βγάλει τα ρούχα της όταν το έδαφος άρχισε να κουνιέται. Μου μιλούσε στα Ιαπωνικά μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά όταν όλα ξεκίνησαν, ξαφνικά άρχισε να φωνάζει στα Αγγλικά.””
“Η Kanoko Sato είναι σε ένα χώρο γυμναστικής ενός σχολείου στην περιοχή Ukedo, που καταστράφηκε από το τσουνάμι και έμεινε έτσι έπειτα από την καταστροφή. “Αν δεν υπήρχε αυτό το project, δε θα έβλεπα ποτέ αυτή την απαγορευμένη ζώνη με τα μάτια μου. Παρ’ όλο που μένω στην Koriyama και είναι αρκετά κοντά, δεν ήξερα πόσο άσχημα έχει καταστραφεί αυτό το μέρος μέχρι σήμερα.””
“Η Shigeko Watanabe είχε μια μικρή εκτυπωτική εταιρεία στην πόλη στο κέντρο του Namie. Δε θα ανοίξει ποτέ ξανά την επιχείρησή της. “Προσωπικά πιστεύω ότι η απαγόρευση πρόσβασης είναι ανούσια γιατί κανένας δε θα γυρίσει πίσω ούτως ή άλλως. Μόνο οι άντρες λένε ότι θα γυρίσουν αλλά εμείς οι γυναίκες που είμαστε πιο δυνατές από αυτούς μπορούμε να διαχειριστούμε την προφανή αλήθεια. Η κυβέρνηση προσπαθεί έντονα να μας προετοιμάσει για την επιστροφή, αλλά για μένα, η πόλη του Namie θα είναι κατεστραμένη.””
“Ο Katsuyuki Yashima κάθεται στο δικό του εργαστήριο. Τότε που έγινε το ατύχημα, αυτός και η γυναίκα του απασχολούσαν 15 εργαζόμενους. Η εταιρεία του δε θα ανοίξει ξανά και δεν πιστεύει ότι θα γυρίσει πίσω να ζήσει στο Namie ακόμα και μετά την επαναλειτουργία της πόλης. “Δε θα πάω πίσω γιατί δε μπορώ να ξαναξεκινήσω την εταιρεία μου. Σε 10 χρόνια, το Namie θα είναι μια πόλη φάντασμα. Σταδιακά, καθώς περνούν τα χρόνια, ο κόσμος θα ξαναχτίσει τις ζωές τους κάπου αλλού και στο τέλος κανείς δε θα γυρίσει.” Ο Katsuyuki Yashima ζει στην πόλη Iwaki όπου τα επίπεδα ραδιενέργειας είναι πολύ χαμηλά.”
“Ο Yasushi Ishizuka είναι σε έναν Ιαπωνικό χώρο παιχνιδιών στην πόλη Tomioka. Το κτήριο επηρεάστηκε βαριά από το σεισμό και παρέμεινε εγκαταλελειμμένο έπειτα από την καταστροφή.”
“Ο Setsuro Ito είναι κτηνίατρος. Φροντίζει ζώα, ειδικά αγελάδες που ζουν στην απαγορευμένη ζώνη. Εδώ, κάθεται σε ένα μπαρ. Άφησε την Ιαπωνία για να ζήσει στη Βραζιλία όταν ήταν 30 χρονών, αλλά μετά τις 11 Μαρτίου, αποφάσισε να επιστρέψει στη χώρα του για να βοηθήσει τους αγρότες στη ζώνη αποκλεισμού που αποφάσισαν να μη σφάξουν τα ζωντανά τους. Τώρα ζει στη Fukushima.”
“O Kazuhiro Onuki είναι στο παλιό του σπίτι στην Tomioka. Πριν το ατύχημα, ήταν υπεύθυνος σε ένα βιβλιοπωλείο και είχε επίσης ένα μαγαζί με Ιαπωνικά κεραμεικά είδη. Τον λήστεψαν πολλές φορές ως αποτέλεσμα του ατυχήματος και πολλά κομμάτια μεγάλης αξίας εξαφανίστηκαν. Θέλαμε να τον φωτογραφίσουμε στο σπίτι του. Αυτό το δωμάτιο συγκεντρώνει πάνω κάτω την ατμόσφαιρα του εγκαταλελειμμένου σπιτιού σήμερα. Ο Kazuhiro Onuki μεταφέρθηκε στο Tokyo με τη γυναίκα και την κόρη του. Συχνά συμμετέχει σε συνέδρια όπου τον καλούν να μιλήσει για την εμπειρία του από την πυρηνική καταστροφή. Ακόμα και αν επιστρέψει περιστασιακά για να καθαρίζει το σπίτι του, δε θα επιστρέψει ποτέ εκεί για να ζήσει.”
“Οι Hidemasa και Michiko Otaki βρίσκονται μέσα στο παλιό τους κομμωτήριο στην Tomioka, μια πόλη που χτυπήθηκε άσχημα από το τσουνάμι και εκκενώθηκε έπειτα από το πυρηνικό ατύχημα. Η γυναίκα εξασκούσε το επάγγελμα αυτό για 40 χρόνια. “Μόλις είχα τελειώσει ένα κούρεμα όταν έγινε ο σεισμός. Μετά το ατύχημα, μεταφερόμασταν από καταφύγιο σε καταφύγιο και ξεκίνησα να κουρεύω τα μαλλιά των υπόλοιπων προσφύγων. Μια μέρα, μιλούσα με μια άλλη πρόσφυγα και μου είπε ότι ένα σπίτι ήταν ελεύθερο 40χλμ πιο νότια. Εκεί είναι που μένω για πάνω από δύο χρόνια τώρα.””
Πηγή: Boredpanda
